"Kocham Cię - nie możesz mi tego zabronic"

Marta Chavez

"Łatwiejsza jest sztuka pamiętania od sztuki zapominania...."

Deszcz. Padało, jak to teraz często w letnie noce. Nie mogła spać. Codzienność. Przed oczami jedna scena, ze stoi sam, moknie, i modli się o Nią. By teraz, w tej jednej chwili była z Nim. By mógł spojrzeć na nią, prosząc by to właśnie Ona z nim mokła. Ważne by byli tam razem, objęci. Reszta - bez kompletnego znaczenia. Szli ulica czując krople na swoich dłoniach. I kałuże pod stopami. Szli, spoglądając na siebie a w ich oczach odbijała się miłość. Tamta, która być może kiedyś jeszcze była. A o której teraz, być może jeszcze było słychać, ale powoli odchodziła w zapomnienie.
Jak mogła zapomnieć?
Zapomnieć o kimś kto tyle dla niej znaczył. Nie chciała. Ale musiała. Innego wyjścia nie było. Inaczej zniszczyła by się kompletnie. Swoista destrukcja. Łatwo jest pamiętać, pierwszy dotyk, pocałunek, pierwszy jego uśmiech. Ale... jak zapomnieć? O tych wszystkich dobrych chwilach. Najważniejsze, by pamiętać tylko te. Lecz prawda jest taka, ze złe... one ryja największe rany w sercu. Nie ma się ich w pamięci, ale podświadomie się czuje. I wciąż w Jej głowie to jedno pytanie. Zatraciła się w nim. Chyba ją niszczył. Ona jednak tego nie widziała. Potrafiła widzieć jedynie dobre strony. Ale jak mogla spać spokojnie wiedząc, ze on już nigdy nie będzie należał do niej. Choć nikt na świecie nie wie, jak bardzo go pragnęła. Czuła ból, który każdego dnia wzmagał w niej chęć zapomnienia. za bardzo była zmęczona, by dłużej go znosić... Może powinna spojrzeć na siebie. Nie było już Ich, była Ona i był On. W końcu powinna przejrzeć na oczy i zobaczyć, ze On nie jest taki jakim go sobie wyobrażała. Dotychczas Jej oczy były zamknięte, zamknięte na wszystko co robił. Nie ma ludzi idealnych i on też do takich nie należał. Ale kochała go i teraz jedynie to było najważniejsze...
Może była ślepa? możliwe, ze nadal jest. I chyba zwątpiła. Zwątpiła w to, ze Bóg także czuwa nad nią i nad ich miłością. Może tak być powinno... ona jednak tego nie rozumiała. Bo serce

ma swoje prawa i tak samo jest z rozumem. I to nimi się rządzą. Kochała go tak beztrosko i tak czysto. Wierzyła, ze on też. Ale nie ma na tyle odwagi by jej to pokazać... i przede wszystkim by Sobie to uświadomić. Może tak samo jak On w jej, tkwiła w Jego głowie. Przypuszczenia? Całkiem możliwe. Wierzyła, że są prawdziwe. I, ze w końcu Bóg da z nieba znak, ze mu na Niej zależy. Nie prosiła go o wiele. O jedno. Tylko o Niego. By znów cały był dla Niej...

Nieskładne.
Maskara...

Kamilka01

O kurde. Musiałam troche nadrobić bo tego wcześniejszego nie przeczytałam wcześniej.

Tu sabes que?
Wiem że Ty tego potrzebujesz. Pisać częściej nie może bo to jest uzależnione od życia, że sie tak wyrażę. Mi jest przykro że takie piękne słowa i opis uczuć jest tworzony w smutku. Sad

Wiesz marzę żeby tu kiedyś w tym opowiadaniu nastąpiła sama radość, szczęście. By móc sie tym dzielić

Mi princesa

I żadna masakra. Bo cudowne

czarne

Ay kochana to jest strasznie smutne ale zarazem pięknie opisane, chciałabym tak jak Kamilka żeby zagościło w tym opowiadaniu radość i szczęście.

i mam nadzieję, ze tak będzie Very Happy

bo ja w to wierzę

Marta Chavez

Dziękuję

Oj Kami ale popatrz sama powiedziałaś, pisać częściej nie mogę - bo to uzależnione od życia.

Więc jeśli tak jest, to na to szczęście chyba będziecie musiały poczekać Very Happy

może kiedyś zagości w tym opowiadaniu

beata0512

Boskie

Ja też w to wierze Smile

Oby tak dalej

Teisa

Ja też bym chciała troszkę radości.
Wspaniałe jest to opowiadanie.

pixie · Gość

świetne ... moje pierwsze przeczytane opowiadanie na tym forum i od razu taka miła niespodzianka, tak jak dziewczyny czekam na jakoś radość chociaż to co tu napisałaś jest piękne i szczere Smile

Marta Chavez

Dziękuję ślicznie

Marta Chavez

"Czasami największym dowodem uczucia, jest pozwolić drugiej osobie odejść..."

Siedziała znudzona tymi wszystkimi codziennymi sprawami. Chciała położyć się spać. Sen. jedyna rzecz, której jej ostatnio brakowało. Pośród tych wszystkich zajęć, całej rutyny, znajdowała jednak czas na myślenie o nim. Standard. Kiedyś jednak tych chwil było więcej. Przyzwyczaiła się już chyba do tego, że już z nim nie jest. Czasem nawet zdarzyło jej się płakać. Chyba tylko i wyłączenie z powodu własnej bezsilności. Powoli docierało do niej, że już nie ma do niego prawa. Zwyczajnie, nie należał już do Niej. Była zazdrosna. Nie mogla przyjąć do wiadomości jednej rzeczy, że być może leży teraz w ramionach innej kobiety. Nie w jej. Ale innej kobiety... Kochała go, ale powinna pozwolić mu odejść. On tez ma prawo do szczęścia. Nie ważne, ze nie z nią. Pomimo wszystkiego, życzyła mu jak najlepiej. Ona sama nie miała już sił do walki. jednak, potrzebowała kogoś. Kogoś kto będzie dla niej przyjacielem. I on nim był. Był mężczyzną, ale przede wszystkim był przyjacielem. Osoba, której mogla powiedzieć wszystko. Dosłownie wszystko. Miedzy nimi nie istniało takie słowo jak tanu. Były tajemnice. Ale gdzie ich nie ma? Ale nie ukrawali się ze wszystkimi. Śmiali się i płakali. Żadne uczucie nie było im obce. Ale chyba minęło. Juz nic nie było miedzy nimi. Przestała istnieć ta nić intymności, która kiedyś ich łączyła. Brakowało Jej tego. Ale z każdym dniem, coraz łatwiej przychodziło jej z tym żyć. jednak uczucie pustki i dziwnej tęsknoty Jej nie opuszczało. Chciałaby kogoś. Kogoś do kogo mogłaby wracać. Z kim mogłaby porozmawiać, kiedy jest jej źle. I przytulić się bez słowa, i bez wyrzutów sumienia. Kogoś kto pogłaskałby ja po głowie. Kogoś z kim mogłaby dzielić każda minute szczęścia. Kazdą łzę. Potrzebowała swojego miejsca, azylu, schronienia gdzie mogła przyjść, wiedząc, ze jest tam zawsze mile widziana. On jej to dawał. Bezpieczeństwo. Przy nim świat mógłby nie istnieć. Chyba zbytnio go sobie wyidealizowała. Każdy inny dla niej był niedoskonały. A nawet bardzo. jakoś nie mogła sobie wyobrazić siebie z kimś innym, niż jak tylko z nim. Miała w głowie, może w sercu jakąś wewnętrzną blokadę. Nikt nie był tak idealny jak on. I zapewne nikt nie dalby jej tyle szczęścia co on. jednak teraz... jej ideał zaczął się walić. jak domek z kart kiedy się go za mocno dmuchnie. Kiedy spotyka opór i wszystko się burzy. Wystarczy silniejszy powiew i wszystko niknie. Tak tez chyba było z nimi. Te wszystkie rzeczy, których nie aprobowała wzbudzały w niej jakąś wewnętrzna niechęć do Niego. Może on sam tego oczekiwał. Nie wiedziała. Jednak jedna rzecz była pewna. Jej uczucia do niego w tym momencie były coraz bardziej ambiwalentne. Kochała go i nienawidziła. Myślała, ze ta choroba jest nieuleczalna. Ale chyba już znalazła sposób... lekarstwo na Niego.

Jest i chyba dłuższe. Pisałam w pracy. I kończyłam teraz. Razz

beata0512

Świetnie