La venganza (Zemsta)

Marta Chavez

W co nie wierzysz BB?? Very Happy

Kami a no bo to w końcu La venganza nie :DDD

Kamilka01

Ano tak

Teisa

No, no super, a jednak wstawiłaś jakiś skan

Opowiadanie potem przeczytam, gdyż go wcześniej nie zauważyłam [ nowego rozdziału ] , a teraz nie mam czasu

;*

beata0512

Kiedy kolejny odicnek?

Marta Chavez

Haha trochę zaniedbałam xD

beata0512

Troche.... xD Zaprasz dostaniesz opie**** Razz

Piszesz cudne opka.. po proszę nowe! Długieeee

Marta Chavez

Ty pisze jedno xD No przepraszam no, czasu brak, ale postaram sie w wolnej chwili ok?

beata0512

Oki ale za to naprawdę ma być długie xD

czarne

Ja też czekam na new

Marta Chavez

VI. Madryt. 2 lata wstecz.

- Clare! pospiesz się! - krzyknął Gustav z holu. - Nie pozwólmy im czekać, wiesz przecież jakie to dla nich ważne.
- Wiem, wiem. - krzyknęła wychylając się z pokoju w między czasie zakładając swoją najefektowniejsza kreację balową. - Oj no, już schodzę. - powiedziała, kierując się ku drzwiom.
- Jesteś najpiękniejsza, doprawdy moja droga, wyglądasz olśniewająco. - rzekł Gustav nie mogąc opanować zachwytu.
- Ależ kochany, która to godzina? - zapytała, ukradkiem spoglądając na zegar wiszący niedaleko wyjścia.
- Dochodzi dziewiąta, rzeczywiście, jesteśmy już grubo spóźnieni. Clare poczekaj... - powiedział. - I tak już wszyscy czekają... chyba tylko i wyłącznie na Nas. 5 minut ich nie zbawi. - rzekł po czym wyciągnął dłoń i przyciągnął do siebie. - Sądzę iż tego wieczora Twoja uroda przyćmi nawet panią gospodynie balu.
Clare przewidziała co mu chodzi po głowie.
- O nie, nie, nie. Żadnych umizgow! Mój drogi. - rzekła rozbawiona. teraz naszła cię chętka, a kto mnie jeszcze niedawno poganiał, bym się pospieszyła? - dodała rezolutnie, po czym wyrwała się z objęć ukochanego.
Gustav puścił ja zrezygnowany.
- jeszcze i na to czas przyjdzie. - powiedziała, a gdy wychodzili nieśmiało uchwyciła Jego dłoń, patrząc na niego z troska. Kochała tego swojego niepozornego, trochę niezdarnego Gustava, który zawsze z taką czułością całował ja w głowę kiedy spała. I nagle naszło ją dziwne uczucie... przerażająca myśl. Co by zrobiła gdyby go zabrakło?
"Nie Clare..." - pomyślała i wybiła sobie te absurdalną myśl z głowy. Znajdowali się już w samochodzie Gustava, wybierając się na bankiet z okazji zaręczyn jego brata. Clare próbowała zapomnieć o tej myśli, która tak niespodziewanie przyszła Jej do głowy, jednak coś usilnie upierało się, by nie do końca usunąć ja z pamięci.
- Gustavie... - zawahała się kobieta.
- Słucham najdroższa? - zagadnął prowadzać samochód Gustav.
- Jesteś pewien, ze musimy tam jechać, chyba nie czuję się najlepiej...
- Clare... co ty opowiadasz... wyglądasz znakomicie, i zapewniam, ze czujesz się tak samo kochana... Wiem, wiem, boisz się sytuacji, ale nie martw się, jesteś dusza towarzystwa także i z tym sobie poradzisz. A moje kuzynki... one naprawdę nie są złe... - mówił Gustav. - Będziesz się świetnie bawić, tak?
- Yhy... - wymruczała cicho Clare, wyrażając aprobatę. Jednak nie słuchała go. Myślami była bardzo daleko.
jechali wąska szosą przez las. Był sierpień. Nie było późno, ale zaczynało się już ściemniać. Clare i Gustav jechali spokojni. Rozmawiali o rzeczach codziennych, może nawet i błahych. Nie martwiło ich nic, a więc i taki był ich nastrój... bo i Clare w końcu uznała swoje obawy za bezpodstawne.
Ich spokój zburzył nagle huk.
- Co to było? - zapytała Clare, gdy poczuła lekkie turbulencje.
Gustav zwolnił, aż w końcu sam zdezorientowany zatrzymał samochód zupełnie.
- Chyba pójdę się obeznać w terenie, coś nam na pewno wpadło pod koła...
- Idę z tobą Gustavie. - pierwszy raz Clare mówiła tak zdecydowanie.
Gustav nigdy nie widział jej tak przerażonej. - Oczywiście. - rzekł tylko.
Po czym znaleźli się w zupełnie im nie znanym leśnym ternie. Odeszli od samochodu i kierowali się w prawdopodobne miejsce wypadku. W jednym momencie było słychać huk, strzał, a potem opadające na ziemie ciało. I krzyk: "Gustavie!"