Plac Zbawiciela

Any

Plac Zbawiciela – polski film fabularny (dramat społeczny) z 2006 roku w reżyserii Joanny Kos-Krauze i Krzysztofa Krauze.

Opowiada historię rodziny, żyjącej razem w mieszkaniu na warszawskim Placu Zbawiciela, pogrążonej w pretensjach, osobistych frustracjach, które z czasem przybierają postać bezwzględności, wrogości i okrucieństwa. Twórcy filmu, który jest oparty na wydarzeniach autentycznych, przyglądają się trójce bohaterów: żonie, mężowi i jego matce, ukazując w równym stopniu ich przymioty, co przywary i lęki, będące w sytuacjach krańcowych, jak bieda, odrzucenie, upokorzenie, czy samotność, determinantami kolejnych ich wyborów i zachowań.

Film przez wielu krytyków został uznany za największe po Długu dzieło Krzysztofa Krauze, który tym razem wystąpił jako współreżyser, obok swojej żony Joanny Kos-Krauze. Jest powrotem do porzuconych na krótko, na rzecz Mojego Nikifora, zainteresowań reżysera materią społeczną, mocno osadzoną w czasach współczesnych, która jest tematem większości jego obrazów.

Obsada

* Jowita Budnik – Beata
* Arkadiusz Janiczek – Bartek
* Ewa Wencel – Teresa
* Dawid Gudejko – Dawid
* Natan Gudejko – Adrian
* Beata Fudalej – Edyta, sąsiadka Teresy, przyjaciółka Beaty
* Zina Kerste – Hania, siostra Beaty
* Zuzanna Lipiec – Irena, siostra Beaty
* Krzysztof Bochenek – Wiktor, szwagier Beaty
* Małgorzata Rudzka – Ola, szefowa Hani
* Aleksander Mikołajczak – prawnik, przyjaciel Teresy
* Jerzy Gudejko – przewodniczący

Fabuła

Beata i Bartek, małżeństwo po trzydziestce, mają wkrótce zamieszkać w swoim pierwszym własnym mieszkaniu. Ona zajmuje się wychowywaniem dwu synów Dawida i Adriana, a on pracuje w firmie montującej klimatyzatory. Przed odebraniem kluczy, aby zaoszczędzić trochę pieniędzy, wprowadzają się do Teresy, matki chłopaka.
Uwaga! W dalszej części artykułu znajdują się szczegóły fabuły lub zakończenia utworu.

W pewnym momencie wychodzi na jaw, że deweloper zbankrutował, a pieniądze, będące zresztą własnością Teresy, przepadły. Młodzi zostają w mieszkaniu na warszawskim Placu Zbawiciela.

Od zwyczajnej, niewinnej wymiany zdań między kobietami rozpoczyna się ciąg awantur, które z czasem przemieniają się w akta nienawistnej agresji, poniżania i wzajemnego ubliżania. Teresa wypomina Beacie wiejskie pochodzenie, brak wykształcenia i pracy oraz przyjaźń z alkoholiczką Edytą. Bartek nie potrafi i nie chce przeciwstawić się despotycznej matce, i coraz częściej ignoruje żonę i jej potrzeby, dodatkowo w pewnym momencie wdaje się w romans z szefową jej siostry, co staje się powodem wniesienia przez niego sprawy rozwodowej.

Beata, brutalnie pobita przez męża i odtrącona przez najbliższą rodzinę, stopniowo traci siły do walki i popada w depresję. Kiedy dowiaduje się, że musi wyprowadzić się wraz z dziećmi z mieszkania teściowej, decyduje się na ostateczne rozwiązanie. W nocy, spędzonej na dworze przed kinem Luna opodal Placu Zbawiciela, próbuje otruć synów, a sama podcina sobie żyły.

Za usiłowanie zabójstwa grozi jej piętnaście lat więzienia. Na rozprawie sądowej Bartek bierze winę na siebie.

Praca nad scenariuszem

Inspiracją dla Joanny Kos-Krauze i Krzysztofa Krauze był reportaż Jacka Hugo-Badera, zamieszczony w Wysokich Obcasach, dodatku do Gazety Wyborczej. Hugo-Bader opowiedział autentyczną historię młodej kobiety, mieszkającej z mężem i dwójką dzieci u swojej teściowej na warszawskiej Woli, która dręczona i ośmieszana przez najbliższych, zdecydowała się na popełnienie przestępstwa, ukazanego w jednej z ostatnich scen filmu. Zgodnie z rzeczywistymi wydarzeniami Krauzowie przedstawili też rozprawę sądową i zmianę zachowania męża oskarżonej.

Jedyną kandydatką do głównej roli kobiecej była Jowita Budnik, która wystąpiła – w rolach epizodycznych – w dwu poprzednich filmach reżysera. Niedługo później dołączyli do niej Arkadiusz Janiczek i Ewa Wencel. Krauze, podobnie jak przy Długu i Moim Nikiforze, zaangażował aktorów nieznanych, kojarzonych przeważnie z drugoplanowych ról w popularnych serialach telewizyjnych. Realizatorzy filmu zastrzegli w ich kontraktach prawo do wyłączności na dwa miesiące przed rozpoczęciem zdjęć. W tym czasie troje odtwórców głównych postaci oraz para reżyserska przeprowadzili rozmowy, w których opowiadali o sobie, swoim życiu prywatnym, przeszłości i przemyśleniach. Zwierzenia, nagrane na taśmy, stały się podstawą do nakreślenia cech charakteru bohaterów filmu.

Nad scenariuszem Kos i Krauze pracowali sami, w jednym z ośrodków agroturystycznych na Mazurach. Po zakończeniu, oddali go do oceny aktorom, którzy nanieśli swoje poprawki. Twórcy chcieli osiągnąć efekt maksymalnej naturalności, tak jakby widz przez dziurkę od klucza obserwował życie zwyczajnych, podobnych mu, ludzi. Na planie zdjęciowym (zdjęcia kręcono w sierpniu i wrześniu 2005 roku) scenariusz ulegał kolejnym modyfikacjom. Ostateczna wersja, na podstawie której nakręcono film, była jedenastą z kolei.

niezapominajka

Nie oglądałam

Dulce

Nie ogladalam

Any

ja oglądałam i taki sobie był nie podobał mi się zbytnio

czarne

A mnie się podobał. Lubie takie filmy.